Het einde van Nieuw Zeeland

We hadden jullie walvissen beloofd en ook een beetje aan ons zelf omdat we ze wel heel graag wilden zien. Helaas ging dit verhaal niet door. We twijfelden al of we het wel wilden gaan doen, aangezien iedereen ons adviseerden om het niet te doen die het al hadden gedaan.
Zodra de boot vertrekt beginnen de eerste mensen al over te geven door de extreme deining van de boot. ( ik moet al overgeven in een roeibootje ) Zodra de boot verder op zee komt is 98% van de boot ziek en staan ze allemaal te spugen over de rand en mocht er een walvis voorbij komen ( is ook niet 100% zeker ) dan kun je daar niet eens optimaal van genieten. Toen wij in Kaikora ( stad van de walvissen ) waren was het weer (dus ook de zee) erg slecht. Het grapje kost 200 dollar per persoon en mocht je geen walvissen zien dan krijg je 80% van je geld terug. Uiteindelijk kregen we te horen dat de trip voor die dag en de dag erna gecanceld was i.v.m. het slechte weer. Dus ons walvisverhaal viel in de soep. We besluiten het geld voor een andere trip te bewaren, want we willen nog wel iets spectaculair doen hier in Nieuw Zeeland als alleen maar wandelen.

Vanuit Kaikora reizen we door naar Mount Cook. Maar eerst stoppen we bij het plaatsje Lake Tekapo. De omgeving is prachtig en Mayk zet regelmatig de auto in zijn “return” omdat hij weer ergens langs is gescheurd waar hij een foto van wil. Dit gebeurd meestal zo’n 5 tot 6 keer per rit. Lake Tekapo heeft een schitterende licht turquoise kleur en het lijkt zelfs alsof het licht geeft. De grote berg, Mount Cook ligt achter het meer en geeft dit totaalplaatje weer een van de mooiste spotjes tijdens onze reis. Lake Tekapo staat vooral bekend om zijn geweldige Night Sky. Het stabiele weer, enorm veel zonneschijn en een zachte wind maakt het prefecte recept voor een geweldige sterrenhemel. Midden in de nacht rennen we even ons tentje uit om met open mond naar de hemel te kijken.
Nog nooit hebben wij zo ontzettend veel sterren gezien, het was adembenemend mooi.

Vanuit Lake Tekapo rijden we verder naar Mount Cook ( tevens de hoogste berg van Nieuw Zeeland, 3754m ). Je ziet niet alleen deze berg, maar ook zijn 140 vriendjes die ook een hoogte bereiken van 2000 meter hoog. We gaan de Hooker Valley track lopen, een wandeling van 3,5 uur die je aan de voet van de berg brengt en een uitzicht geeft op een ijsgletsjer die verantwoordelijk is voor de enorme ruige rivier die door het landschap raast. In een omgeving van rotsen, duizenden bloemen en rivieren banen we een weg naar de berg. Een prachtige wandeling met geweldig mooie uitzichten geven je weer een voldaan NieuwZeelandgevoel van, ja daarom zijn we hier !
Zodra we terug komen proberen we ons tentje op te zetten, maar na 5 minuten houden we hier mee op. Door de enorme rukwinden die langs de gebergtes omlaag ruisen maken het voor onze blauwe villa ondraaglijk en hij wil niet aan de grond blijven staan. Gelukkig is het kleine plaatsje Twizel niet ver van Mount Cook vandaan en besluiten we daar naar toe te rijden. Op de camping komt Maykel een oud klasgenootje tegen, weer een gevalletje van wat is de wereld toch klein. Nederlanders kom je overigens in heel Nieuw Zeeland tegen. Op iedere camping kun je wel even een praatje maken met een Nederlands stel en hun belevenissen uithoren, altijd gezellig!

Vanuit Twizel reizen we verder naar Oamaru. De stad heeft een oud historisch karakter en de vele gebouwen in het centrum zijn honderden jaren oud. Er zijn verschillende grote tuinen waar je een aantal uur doorheen kunt wandelen en het plaatsje staat vooral bekend om de geel-oog pinguïns die hier in de avond aan wal komen. Die willen we heel graag zien, dus tegen de avond rijden we naar de kust toe om deze beestjes te bewonderen. Rond 6 uur staan we met onze camera gereed en kijken vanaf de rotsen naar het strand. We mogen niet op het strand komen, omdat de pinguïns natuurlijk alleen aan land komen als er geen mensen zijn. Na een uur wachten is er nog steeds geen pinguïn te bekennen en begin ik het een beetje ongeduldig te worden. Maykel daarentegen, die altijd zeeën van geduld heeft geeft de moed niet op en een half uur later komt er 1 kleine pinguïn aan land en waggelt zo snel hij kan naar de rotsen toe om daar vervolgens ( uit het zicht ) te gaan zitten. Dus na anderhalf uur in de kou, 10 seconden 1 pinguïn te hebben gezien, rijden we voldaan terug naar de camping. Want we hebben er wel mooi 1 gezien, ha !

We rijden vanuit Oamaru verder naar Dunedin. Onderweg stoppen we even bij Moeraki om de “Moeraki Boulders” te bezichtigen. Het lijken op gigantische schildpad eieren en zijn 65 miljoen jaar geleden gevormd en je kunt ze alleen zien als het eb is. Niemand weet hoe ze daar terecht zijn gekomen en ze zien er ook hilarisch uit. Maykel poseert er even op, klik klik klik en we kunnen weer door! We zitten op een mooie camping in Dunedin. Het is prachtig weer dus we doen die dag niet veel en besluiten lekker te gaan barbecueën. Flesje wijn erbij, biertje erbij, proost ! Oftewel, genieten.

Dunedin is in vergelijking met andere plaatsjes behoorlijk groot. De Otago Peninsula ( ja, wij verzinnen de namen ook niet ) is een route die je kunt rijden met de auto. De weg brengt je langs de kust lijn omhoog naar het uiteinde van een enorme baai. Aan het eind van de weg kom je aan bij een rotsachtig strand waar de albatrossen leven. De vogel lijkt voor ons gewoon op een zeemeeuw, dus wij vonden dit niet zo spectaculair. De route daarentegen was wel erg prachtig. Onderweg komen we zelfs aan bij een oud Kasteel die je kunt bezichtigen. Zodra we de bordjes, $30 p.p. zien staan, zet Maykel de auto weer in zijn return en deze keer niet om een foto te maken. Het kasteel kan ons gestolen worden. Als we later op de dag weer terug komen doen we nog een kleine wandeling genaamd: Tunnel Beach Walkway. Je kunt door een tunnel die recht door een berg naar beneden gaat een verlaten strand bezoeken. Dit kan alleen bij laag water want zodra het water hoog staat, staat ook deze tunnel onder water. Erg mooi om te zien.

We rijden weer verder naar Te Anau, ja weer zo’n mooie naam !
Het plaatsje ligt aan het grootste meer op het Zuidereiland. En de 2 na grootste van Nieuw Zeeland, nummer 1 is Lake Taupo. Het plaatsje ligt naast enorme gebergtes en bossen. De meeste mensen verblijven in dit plaatje om vanuit daar de bekende Milford Sounds te bezoeken. Milford is zo’n 2,5 uur rijden. We gaan eerst nog even lekker relaxen aan het water, want het zonnetje schijnt en er is geen wolkje te bekennen. Zodra we goed en wel aan het water liggen vraagt een gezin of we een keer achterop de band willen die ze via een speedboot over het water laten scheuren. Mij niet gezien, maar Mayk is er wel voor in. Ik mag mee op de boot om het hele spektakel te filmen. We bedanken de mensen voor het gratis ritje op de boot. De mensen zijn hier allemaal super vriendelijk en je wordt al snel ergens voor uitgenodigd. We sluiten de gezellige dag af met wederom een barbecue. Ag, waarom ook niet.. we zijn op vakantie, toch?

De volgende dag springen we om 6 uur in de ochtend uit ons tentje, vandaag gaan we naar Milford Sound. De weg ernaartoe is alleen al de moeite waard om deze prachtige plek een bezoekje te brengen. De Milford Road baant zich een weg door de gigantische bergen en je ziet ze werkelijk op je af komen. Honderden watervallen die je langs je raam voorbij ziet komen en uitmonden in een van de vele rivieren die vervolgens een groot spiegel meer vormen. Mirror Lakes, ook wel genoemd. Het mooie aan zo’n lake is dat je de weerkaatsing van alle bomen en bergen in het water ziet, alsof je je foto dubbel kunt slaan. Op het eind van de route ga je door een gigantisch grote tunnel, recht door een berg omlaag voordat je in Milford gebied komt.
Wat is Milford Sounds? Misschien wel handig om even te vertellen voor de mensen die dit niet kennen, ikzelf had er ook nog nooit van gehoord tot nu. Milford sounds is een Fjord. Een inham in een bergachtige kust. Het zijn vooral enorme gebergtes met stijle wanden die in de zee verdwijnen, de rotsen zijn zo’n 1200 meter hoog. De fjord is ongeveer 16 km lang tot aan open zee en 100 tot 450 meter diep. Er bevinden zich ook zeeleeuwen en andere dieren in de fjorden. Het hoogste punt van het fjord is de Mitre Peak met een hoogte van 1692 meter. Als je geluk hebt zie je ook dolfijnen en walvissen.
We boeken een cruise die anderhalf uur door de sounds vaart. Zo kom je dicht bij de rotsen en de tientallen zeehonden die lekker aan het zonnen zijn. Het was wederom weer een tripje om weer niet te vergeten.
Onze witte bolide brengt ons weer verder naar Lake Wanaka. De camping waar we besluiten te overnachten ligt midden in de bossen aan een groot meer. Je kunt dus lekker uit je tentje rollen en de plons in duiken ! Het is lekker warm dus we nemen onze campingstoeltjes mee naar de water rand en kijken zo uit over het gigantische meer, die wederom weer is omringd door gebergtes.
Aangezien we weer een dag op ons gat hebben gezeten willen we toch iets actiefs doen in de omgeving. Voor 15 dollar huren we een mountainbike en besluiten we een route te gaan fietsen. De weg brengt ons langs de rivier omhoog naar de berg. De steile wand is voor ons onmogelijk om te beklimmen op ons fietsje, dus we stappen af en duwen de fiets maar omhoog. De ervaren getrainde mountainbikers komen ons voorbij gehold. De weg gaat daarna omlaag de bossen in met levensgevaarlijke bochten! We krijgen het idee dat we als onervaren fietsers op een zeer ervaren track zitten. Mayk gaat voorop de berg af en ik volg hem langzaam op de voet. Maar omdat het steil omlaag gaat en mijn remmen niet werken krijg ik steeds meer vaart.. In de verte hoor ik Mayk “Yihaaa” roepen. Hij racet door de bochten omlaag. Als hij verder fietst hoort hij mij “Heeeelllppp” schreeuwen en als hij omkijkt ziet hij hoe ik een salto maak over mijn fiets en in de bosjes beland. Hij springt van zijn fiets en rent op me af en trekt de fiets van me af. Ik zit helemaal opgefrommelt in de prikkelbosjes te vloeken. Wat een klote fiets, wat een klote track, wat een stom idee om te gaan fietsen! Hij trekt een paar doorntjes uit mijn billen, schud het zand van mijn gezicht en zodra we beiden van de schrik zijn bekomen moeten we er om lachen. We zijn er beiden over eens dat je mij gewoon geen auto, scooter of zelfs een fiets moet geven want schijnbaar kan ik niet sturen en remmen tegelijk. Als we terug lopen ( want ik was niet van plan om nog een keer op de fiets te stappen ) kijken we nog even op het bord van waar de de track begon en er staat met grote letters omschreven: Grade 3, Intermediate skill level. Oke, volgende keer toch maar wat beter lezen dus.
Het is tijd om naar de glaciers te rijden ! Dan ook gelijk de 2 bekendste van Nieuw Zeeland. De Fox Glacier en Frans Joseph Glacier. Het landschap ziet er prachtig uit en zodra we het gebied in rijden worden de bergen steeds groter en bedekken zich met sneeuw. Omdat we de walvissen hadden gemist besluiten we een helikopter vlucht te boeken die je over de fox glacier vliegt en hij stopt zelfs bovenop de berg voor een kleine 5 tot 8 minuten om rond te kijken en uiteraard foto’s te maken.
Het grapje is enorm aan de prijs. We hebben een keus uit: 20min helikopter vlucht,incl. landen op de berg, $195,- p.p. Of 30 min helikopter vlucht met een extra rondje om Mount Cook incl. landen op de berg, $265,- p.p. We boeken die rit van 20 minuten, omdat ons budget het helaas niet toe laat om zoveel geld uit te geven voor een klein half uurtje vliegen. Vroeg in de ochtend staan we klaar om te vertrekken tot er een mevrouw naar ons toe loopt en zegt, Today is your lucky da, you guys have bin upgraded for free to the 30 minutes flight! Hebben wij even mazzel ! Een busje brengt ons naar het vliegveldje en daar staat hij dan, onze Charlie Tango die ons over de glacier gaat vliegen.
Wij mogen voorin bij de bestuurder zitten en hebben zo gelijk het beste uitzicht, ha! Gordels om, koptelefoontje op en gaan! We horen in de koptelefoon dat de piloot toestemming krijgt voor take off en daar gaan we dan.. Het lijkt alsof het hele geval inclusief zijn bagage niets weegt. Zo gemakkelijk vliegt hij de lucht in en in een paar seconden zitten we al enorm hoog en vliegen we de glacier over. Het uitzicht is fenomenaal, de toppen liggen onder met sneeuw en het is nog hartje winter boven op de berg. We landen midden in het sneeuwlandschap waar het vreemd genoeg aangenaam warm is. We maken snel wat foto’s en gooien een paar sneeuwballen en klimmen daarna snel weer de helikopter in. De piloot gooit hem over de berg omlaag en even krijg je het gevoel alsof je in een achtbaan omlaag gaat.. gelukkig maakt hij geen looping maar neemt hij wat vaart af en vliegen we zo terug naar het vaste land.
We zijn bijna aan het einde van onze reis en besluiten nog een paar daagjes aan het strand te relaxen. Maar er is slecht weer voorspeld, dus we maken een tussenstop in Christchurch bij het neefje van Maykel die daar op kamers woont met 2 huisgenootjes. We mogen ons luchtbedje in de huiskamer leggen. Als dank voor een gratis dak boven ons hoofd maak ik het avondeten klaar zodat iedereen na hun werk gelijk aan kan schuiven. Als ik die middag lekker voor de t.v. zit en Maykel even naar het toilet is gaat plotseling de kamer op en neer.. alles beweegt, de tafel, de muren en na een paar seconden is het weer stil. Ik vraag aan een huisgenootje, wat was dat?? Ze zegt heel kalmpjes: Ow just an aftershock, one of many. Zoals jullie wellicht al weten is er in 2011 een aardbeving geweest in Christchurch, voor degene die het gemist hebben hier het bericht:
The February 2011 Christchurch earthquake was a powerful natural event that severely damaged New Zealand's second-largest city, killing 185 people in one of the nation's deadliest peacetime disasters. The earthquake was the most damaging in a year-long earthquake swarm affecting the Christchurch area. It was followed by a large aftershock on 13 June (which caused considerable additional damage) and a series of large shocks on 23 December 2011.
Wij kregen hier (gelukkig) maar een kleine aftershock van mee, wat al angstaanjagend was. Laat staan dat je de aardbeving echt mee maakt! We worden ook erg droevig als we vandaag de dag nog door de stad lopen. De straten zijn gescheurd, de grootste gebouwen liggen nog tegen de grond en overal staan hijskranen om de troep op te ruimen. De schade kwam neer op zo’n $15 biljoen Nieuw Zeelandse Dollar..

Na 3 nachtjes pakken we alles weer in en rijden we naar Okains Bay. Een kleine camping aan een groot strand. We bouwen onze blauwe villa op stokjes weer in elkaar.. voor de laatste keer! We gaan ons tentje zeker missen. We lopen de gezamenlijke keuken binnen waar Maykel met een oude man aan het praten is. Hij zegt: Er is een Tsunami waarschuwing en we moeten naar de radio blijven luisteren! Wat??? Ik krijg gelijk een hartverlamming, aangezien de zee op loopafstand is van ons.. Al snel is het nieuws op de radio en ze verwachten hier in Nieuw Zeeland weinig tot geen golven.. Pfoe, dat was wel even schrikken. Toch mogen we die dag het water niet in omdat het toch mogelijk is dat er een kleine golf aan land zal komen, maar die zal verder geen schade verrichten.

We maken het mee hier, eerst een afterschock en vervolgens een (bijna)Tsunami.. Wij denken dat het mooi tijd is voor het volgende land. En eerlijk gezegd kunnen we ook geen berg, glacier, of kiwi meer zien! We missen het reizen met onze rugzak, dus we kijken er naar uit om die straks weer in te pakken en verder te gaan met onze grote reis.
We vliegen over 2 dagen terug naar Auckland, daar verblijven we nog een paar dagen bij Ome Rien en tante Rosie. De 19e vliegen we door naar Singapore en dan is het al weer tijd voor ons volgende land: Maleisië, Borneo !

Over 5 weken komen mama en Ruud ons opzoeken, wij tellen de dagen af.

Inmiddels al weer 6 maanden op reis, hopelijk volgen jullie ons ook met de komende 6 maanden!
Liefs H&M